پلی استر غیر اشباع ، پلیمرهای چگالشی هستند که در اثر واکنش پلیولها (همچنین به عنوان الکلهای پلی هیدریک شناخته می شوند) ، ترکیبات آلی با چندین گروه عملکردی الکل یا هیدروکسی ، با اسیدهای دیابازیک اشباع یا اشباع نشده ایجاد می شوند.

پلیول های معمولی مورد استفاده گلیکول هایی مانند اتیلن گلیکول است. اسیدهای استفاده شده اسید فتالیک ، اسید ایزوفتالیک و اسید مالئیک هستند.

آب ، یک محصول جانبی از واکنش های استری ، به طور مداوم حذف می شود و واکنش را به اتمام می رساند. استفاده از پلی استرهای غیر اشباع و مواد افزودنی مانند استایرن باعث کاهش ویسکوزیته رزین می شود.

رزین مایع در ابتدا با اتصال زنجیر به ماده جامد تبدیل می شود. این کار با ایجاد رادیکال های آزاد در پیوندهای غیر اشباع انجام می شود ، که در یک واکنش زنجیره ای به سایر پیوندهای غیر اشباع موجود در مولکول های مجاور انتشار می یابند و آنها را در این روند پیوند می دهند. رادیکال های آزاد اولیه با افزودن ترکیبی القا می شوند که به راحتی به رادیکال های آزاد تجزیه می شوند. این ترکیب معمولاً و به اشتباه به عنوان کاتالیزور شناخته می شود. آغازگر اصطلاح صحیح تری است. نمکهای کبالت معمولاً به عنوان یک کاتالیزور واقعی استفاده می شوند. مواد مورد استفاده به طور کلی پراکسیدهای آلی مانند بنزوئیل پراکسید یا متیل اتیل کتون پراکسید هستند.

رزین های پلی استر غیر اشباع حرارتی هستند و مانند سایر رزین ها به صورت گرمازا بهبود می یابند. بنابراین ، استفاده از مواد آغازگر بیش از حد به خصوص با کاتالیزور موجود ، می تواند باعث ذغال سنگ یا حتی احتراق در طی فرآیند پخت شود. کاتالیزور بیش از حد ممکن است باعث شکستگی محصول یا تشکیل ماده لاستیکی شود.